De Hegel H390 – een nieuwe dimensie in muziekbeleving

Nadat ik vorig jaar nieuwe luidsprekers had gekocht (Bowers & Wilkins 702 Signature) ontdekte ik de beperkingen van mijn vorige versterker (Naim Uniti Atom). Die Naim is heel muzikaal en verfijnd, maar ontbeert de benodigde kracht en controle voor de 702. Dus ging ik op zoek naar een nieuwe versterker. Dit moest een apparaat worden dat niet alleen een goede match is voor mijn huidige 702s, maar ook geschikt voor eventuele verdere doorgroei qua luidsprekers in de komende jaren. Ik keek eerst naar bekende merken als McIntosh, Accuphase, Luxman en NAD. Merken die zich weten te onderscheiden met hun luxe of high-tech uitstraling. Maar omdat ik uitsluitend naar streaming muziekdiensten luister (Qobuz, Apple Music, Youtube Music, internetradio) was een digitale mogelijkheid voor mij essentieel. Naim en NAD bieden deze, maar voor sommige andere versterkers is dan een externe streamer/DAC noodzakelijk en dat wilde ik eigenlijk niet. De Hegel heeft geen kleurenscherm met album-art of klassieke VU-meters en ook al geen App. Zodoende wist de H390 mijn aandacht lang te ontsnappen. Intussen kreeg ik wel de kans om thuis een tijdje de NAD M33 uit te proberen. Die kon mijn 702’s prima aan, maar ik miste het muzikale en het luisterplezier dat ik eerder bij de kleine Naim had ervaren. Dus ik zocht verder. Bij toeval kwam ik bij Peter Chattelin terecht en hij wist mij te overtuigen de Hegel H390 een serieuze kans te geven. 

De Noorse Hegel oogt vrij sober. Een (20kg zware) donkere metalen doos met twee draaiknoppen voor ingangsselectie en volume. En in het midden een eenvoudig display dat de bronkeuze en het volume toont. Hier gaat het kennelijk vooral om de prestatie. Verder een zeer degelijke afstandsbediening, maar geen eigen App. Naim en NAD bieden goede Apps waarin streamingsdiensten als Qobuz en Tidal heel goed zijn geimplementeerd, maar bij directe streaming via Airplay had ik altijd het idee dat je dan echt aan kwaliteit inlevert. Hegel heeft echter een zelf ontwikkelde, hoogwaardige, implementatie van Airplay. Dat is voor mij een zeer handige functionaliteit, als het tenminste goed klinkt.   

Direct na aansluiten viel me op dat deze Hegel een enorme controle over de 702s heeft. Dat uit zich uiteraard in een bijzonder strak ‘laag’ en een heerlijk geluidsbeeld dat ook op hogere volumes volkomen beheerst en gedetailleerd blijft. Afzonderlijke instrumenten in een band of orkest of stemmen in een koor gaan niet op in een muur van geluid, maar zijn individueel te herkennen. Alles staat stabiel in een prachtige ruimtelijke weergave in breedte, diepte en hoogte. Soms tot breed buiten, voor en achter de luidsprekers. Het was mij duidelijk dat Airplay echt goed kan klinken als het tenminste goed wordt toegepast. Maar er was nog iets anders positiefs aan de Hegel. Een bepaalde kwaliteit die ik de eerste dagen maar niet onder woorden kon brengen. 
Ik had Peter Chattelin beloofd een korte ‘recensie’ te schrijven over de Hegel, maar dat schrijven duurde langer dan ik had gedacht. Want elke keer dat ik naar details wilde gaan luisteren, merkte ik dat ik opging in het beleven van de muziek. En los van bovengenoemde indrukken kon ik maar niet vatten, laat staan beschrijven wat die extra kwaliteit nou inhoudt. 
Pas na een paar weken van vrijwel dagelijks 2-3 uur luisteren werd ik me meer en meer bewust van wat die bijkomende auditieve beleving is. Ik kan het niet anders dan beschrijven als een (voor mij geheel nieuwe) dimensie. In- en tussen de muziek blijkt vaak een enorme rijkdom aanwezig van subtiele details die ik nog niet eerder had gehoord. Daarmee doel ik niet op de kleine bijgeluiden als een zachte inademing van een zangeres, het verschuiven van een voet van een muzikant of een kuchje uit het publiek. Dat is allemaal beslist goed hoorbaar. Maar bij de Hegel komt er nog iets bij wat het geheel in mijn beleving echt naar een hoger niveau tilt. Het zit hem in de stilte achter de muziek. In bepaalde verfijningen in de textuur van het geluid, de ruimte om een instrument, de akoestiek van een crypte. Alsof je de uitvoerende musici voor je hoort bewegen. Bij voetstappen op een grindpad hoorde ik de afzonderlijke steentjes knarsen!
Misschien is het te vergelijken met een meesterlijk schilderij. Dat ziet er op een hoge resolutie foto prachtig uit. Maar als je voor het doek staat en de diepte in de laagjes verf ziet en beleeft hoe een meester iets echt ‘tot leven wekt’ dan komt er een dimensie bij. Iets vergelijkbaars doet de Hegel H390. Het geeft een extra dimensie en wekt de muziek tot leven! 

Dankzij de Hegel H390 heb ik ontdekt dat ook ‘middenklasse’ luidsprekers als de Bowers & Wilkins 702 tot iets heel moois in staat zijn. En over een paar jaar, tja…. wie weet kan ik met ‘topklasse’ luidsprekers nog meer van die nieuwe dimensie in de muziek verkennen. Maar voorlopig zal ik aan deze set heel veel plezier beleven.

Dan is er nog een ding wat ik kwijt wil en dat is hoe bezoek reageert. Bekenden als familie, vrienden of buren die op de koffie of voor een etentje komen. Meestal zijn dat mensen die zelf niet meer dan een paar honderd euro zouden investeren in een paar Sonos speakers. In het verleden (ook recent met de NAD M33 / B&W 702 combinatie) gaven deze bekenden dan (uit beleefdheid?) commentaar als ‘het klinkt wel mooi’. Deze mensen hebben een oprechte afstand van hifi-apparatuur en daarmee een naïeve eerlijkheid. Daardoor zegt het volgende misschien wel meer  over de Hegel H390 dan al mijn bovenstaande woorden. Want ik krijg geen goedbedoelde complimenten op weer een ander apparaat, maar een oprechte verbazing en waardering over wat ze horen. Telkens in enige variatie van ‘Het is net alsof er echt een cello/piano/zangeres in de kamer staat.’.
Dat is inderdaad wat de Hegel ook mij brengt. Oprechte waardering voor de muziek. Alsof je erbij bent.